Kent, içerisinde birçok varlığı barındıran bir bütün olarak, anlamı ve dilsel ifadesi sürekli olarakdeğişen bir yapıdadır. Bu çalışma da, kent ve dil ilişkisi üzerinden bir kenti anlama üzerinedir.Kentin anlamını sorgulama noktasında ise, içerisinde yer aldığı topoğrafik gerçeklikle birlikteAntakya kenti çalışmanın öznesi olarak ele alınmıştır. Çünkü Antakya kenti ve var olduğuyeryüzü arasındaki ilişkinin çeşitli dilsel bileşenler üzerinden okunabilirliği, bu kent üzerindeninşa edilen anlamların deşifresini kolaylaştırmaktadır. Çalışma, dilsel bir yapıyı bizzat kurankavramlar olarak anlatılar, ifadeler, temsiller, adlandırmalar üzerinden Antakya kentini okumayı amaçlamaktadır. Öyle ki, Antakya kentine dilsel bir varlık perspektifinden bakılarak, kentin anlamına varlığın anlamına erişir gibi yaklaşılır. Dolayısıyla, çalışmanın ilk bölümündeAntakya kenti varlığın doğrudan kendisi olarak kabul edilerek, bir varlık ve varoluş anlatısıaracılığıyla, kentin "varoluşsal mekânının keşfi üzerine" dilsel bir okuma gerçekleştirilmiştir.Antakya kentinin dilsel varlığı ve ifadesi, yer aldığı yeryüzüne ait beden üzerinden anlam kazanırken, varoluş mekânı olan yeryüzünün bileşenlerinden dağ ve nehir temsillerinin anlamsalkarşılıkları da varlığın kendisi ile birlikte dönüşmektedir. Bahsedilen anlamsal dönüşüm doğrudan dildeki ifadeye de yansıyarak adlandırmalardaki dönüşüm olarak ortaya çıkmaktadır. Çalışmanın ikinci bölümünde "dilsel dönüşümün deşifresi üzerine" bir okuma gerçekleştirilmiştir. Görülür ki, varlık dönüşen anlamını doğrudan dildeki yansıması üzerinden ifade etmektedir. Çünkü, anlamın bedenleşmesi dil üzerinedir.