Bu çalışma, 1890 Selânik yangını ve kentin gelişimine etkilerini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Doğal sebeplerle ya da insan hatası nedeniyle çıkan yangınlar Selânik’te gündelik hayatın bir parçasıydı. Küçük yangınlar gündelik hayat için olağan karşılanmaktaydı. Fakat yangınlar büyüdüğü zaman sonuçları yıkıcı olmaktaydı. Yangınlardan en çok etkilenen dar ve çıkmaz sokaklar ahşap evlerin bulunduğu kent merkezindeki Yahudi mahalleleriydi. Bu mahallelerin mevcut ahşap yapı stoğu yangınların da en önemli sebebiydi. Aynı zamanda Eski ve ahşap yapıların bulunduğu bu mahalleler kentin yeni modern yüzüyle uyuşmuyordu. Bu mahallelerin yeni şehircilik anlayışı ve 1882 İmar Kanunu’na göre dönüştürülmesi gerekiyordu. Ancak bölgenin mevcut mülk durumu ve istimlakın pahalı olması nedeniyle Selânik Belediyesi bu alanlara giremiyordu. Bu noktada 1890 yangını kent için bir dönüm noktası oldu. Yangın büyük bir insani felakete yol açtı ve binlerce insanı evsiz bıraktı. Ancak yangın Selânik’in dönüşümü için de bir fırsat oldu. Yangında şehir merkezinde ahşap yapıların bulunduğu Yahudi mahalleleri yok oldu. Selânik Belediyesi 1882 tarihli imar kanununun verdiği yetkiyi kullanarak bölgede yeniden yapılaşmayı yasakladı ve bölgenin haritalarını hazırladı. Yanan bölgeler modern şehircilik anlayışına göre yeniden inşa edildi. Bu dönüşüm Selânik’in modernleşmesinin son evresini belirledi.
This study aims to evaluate the 1890 Salonica fire and its effects on the development of the city. Fires caused by natural causes or human error were part of everyday life in Salonica. Small fires were common for everyday life. But when fires grew, the consequences became devastating. The narrow and dead-end streets most affected by the fires were the Jewish quarters in the city center, where wooden houses were located. The existing wooden building stock of these neighbourhoods was the most important cause of the fires. These neighborhoods, with their old and wooden buildings, did not match the new modern face of the city. These neighborhoods had to be transformed according to the new urbanism and the zoning law of 1882. However, due to the current property situation of the region and the high cost of expropriation, the Municipality of Salonica could not enter these areas. At this point, the fire of 1890 was a turning point for the city. The fire caused a major humanitarian disaster, leaving thousands of people homeless. But the fire was an opportunity for the transformation of Salonica. The fire destroyed some of the Jewish neighborhoods with wooden buildings in the city center. The Municipality of Salonica, using the authority given by the zoning law of 1882, prohibited reconstruction in the area and prepared maps of the area. The burned areas were rebuilt according to the understanding of modern urbanism. This transformation marked the final phase of Salonica’s modernization.
